Stanisław Składanowski – fotografik, działacz opozycyjny w PRL. W latach 60. był stażystą w Stoczni Gdańskiej, a w latach 1968–1984 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej. W sierpniu 1980 r. brał udział w strajkach, które dokumentował fotograficznie. Zyskał zaufanie stoczniowców, bo był jednym z nich. Po latach powiedział: „Robiłem zdjęcia, bo miałem świadomość tego, co się dzieje. I starałem się jak najlepiej uchwycić to, co mnie wtedy najbardziej interesowało, czyli człowieka, jego reakcje, klimat, jaki w tym czasie panował”.
Po wprowadzeniu stanu wojennego dokumentował demonstracje oraz zajścia uliczne w Gdańsku i Gdyni. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim OOP oraz Krzyżem Wolności i Solidarności. W 2004 r. przygotował wystawę „Magiczny Gdańsk”, prezentowaną w ramach obchodów Roku Kultury Polskiej we Francji, a następnie w Niemczech, Belgii, Holandii, Szwecji, na Litwie oraz w Parlamencie Europejskim. Jest współautorem wystaw związanych z historią „Solidarności”, autorem i współautorem kilkunastu albumów fotograficznych, m.in. „Gdańsk 1980. Obrazy ze strajku”, „Solidarność 1980–2000”, „Gdańsk Sopot Gdynia”, „Lech Wałęsa – droga do prawdy”. Zdjęcia Składanowskiego, przedstawiające L. Wałęsę niesionego na ramionach tłumu i drugie, z momentu podpisania Porozumień Sierpniowych, są już ikonami.
Jest członkiem Gdańskiego Towarzystwa Fotograficznego, ZPAF, założycielem Pomorskiego Klubu Fotografów Reklamowych. Wielokrotny uczestnik Konfrontacji Fotograficznych Festiwalu Integracja Ty i Ja, gość i przyjaciel naszego Festiwalu.
Krzysztof Majchrzak – aktor filmowy i teatralny, muzyk, jeden ze współczesnych mistrzów aktorstwa charakterystycznego. Studiował wokalistykę i pedagogikę w PWSM w Łodzi oraz na Wydziale Aktorskim PWSFTViT w Łodzi. Studia aktorskie ukończył w PWST w Warszawie w 1974 r., a debiutował w 1970 r. w filmie „Draka” Janusza Kubika. Bardzo ważna w jego karierze była rola Władka Góralewicza w „Arii dla atlety” Filipa Bajona. Bohater Majchrzaka to zapaśnik występujący w cyrkach na początku XX w. – silny, a jednocześnie wrażliwy. Od tej roli postaci mocnych mężczyzn, skrywających w sobie bezbronność i lęk, stały się znakiem firmowym K. Majchrzaka.
Nasz juror zagrał w blisko 40 filmach. Publiczność zapamiętała go m.in. w roli Kaziuka Bartosiewicza z „Konopielki”, psychopatycznego nauczyciela w „Yesterday”, a także wielu postaci w filmach Jana Jakuba Kolskiego (ks. Andrzej w „Cudownym miejscu”, Józef Andryszak w „Historii kina w Popielawach”, Forst w filmie „Las, 4 rano” z 2016 r.). Od ukończenia studiów występuje też w warszawskich teatrach (Teatr Narodowy, Teatr Powszechny, Teatr Studio). Grał w przedstawieniach m.in. Kazimierza Kutza („Kopciuch”), Zygmunta Hübnera („Upadek”), Krystyny Meissner („Zmierzch”), Jerzego Grzegorzewskiego („Opera za trzy grosze”, „Miasto liczy psie nosy”, „La Bohema”). Od lat 70. wystąpił też w wielu spektaklach Teatru TV.
Roman Pawłowski napisał o Krzysztofie Majchrzaku: „Majchrzak jest przeciwieństwem stereotypu donżuana – nie wstydzi się ani wieku, ani postury, ani ostrych rysów. Takiego aktora, który łączyłby ogień i wodę, siłę i wrażliwość, instynkt i rozum, nie było w Polsce i długo jeszcze nie będzie.”
Krzysztof Majchrzak jest laureatem m.in. nagrody im. Zbigniewa Cybulskiego, nagrody na Festiwalu w Gdyni za najlepszą kreację aktorską w „Pornografii” J. J. Kolskiego, a także, w 2016 r., nagrody Złotego Glana przyznawanej niezależnym twórcom, którzy przeciwstawiają się modom i trendom dominującym w kulturze popularnej.
Edyta Jungowska – aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, absolwentka PWST w Warszawie, którą ukończyła w 1989 r. Już rok później odniosła sukces rolą Panny Maliczewskiej w spektaklu „Zapolska, Zapolska” w reżyserii Adama Hanuszkiewicza. W warszawskim Teatrze Nowym pozostała po studiach przez dziewięć sezonów, a następnie została aktorką Teatru Studio. Podkreśla, że w procesie jej aktorskiego dojrzewania bardzo ważną rolę odegrał Adam Hanuszkiewicz: „Uświadomił mi, kim jestem. Uruchomił we mnie poczucie magiczności, ostateczności i determinacji w sztuce”. Jungowska była u Hanuszkiewicza gwiazdą, a zwieńczeniem ich współpracy była tytułowa rola w „Balladynie” w spektaklu z 1996 r.
Przez lata była w zespołach teatrów: Dramatycznego, Narodowego, Powszechnego, Studia Buffo, Komedii. Edyta Jungowska grała również dużo w telewizji. Do jej najważniejszych ról telewizyjnych należą z pewnością Konstancja Weber w „Amadeuszu”, Nastia w „Na dnie”, tytułowa rola w „Baryłeczce”, Eliza Doolittle w „Pigmalionie”, Sheila w „Jednym dniu”.
Nasza jurorka to także aktorka filmowa, znana przede wszystkim z ról drugoplanowych, ale zawsze charakterystycznych i ciekawych. Grała m.in. w „Szaleństwach panny Ewy”, „Faustynie”, „Złocie dezerterów”, „Operacji Koza”, a ostatnio w „Detektywie Bruno”. Za rolę matki w filmie „Jestem” Doroty Kędzierzawskiej otrzymała w Gdyni nominację do Orła. Widzom w całej Polsce jest dobrze znana jako siostra Bożenka w serialu „Na dobre i na złe”. Jest laureatką Nagrody im. Leona Schillera oraz nagród na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu.
W 2010 r. założyła wydawnictwo Jung-off-ska, zajmujące się wydawaniem audiobooków dla dzieci. Są to przede wszystkim książki ulubionych autorów Edyty Jungowskiej – Astrid Lindgren i Ericha Kästnera.
Małgorzata Imielska – reżyserka filmów dokumentalnych i fabularnych, spektakli teatralnych i słuchowisk radiowych; absolwentka filmoznawstwa na UJ oraz reżyserii filmowej i telewizyjnej na Wydziale Radia i TV UŚ w Katowicach.
W swoich filmach i spektaklach Teatru Telewizji Imielska od lat opowiada „o ludziach, którzy sami nie mogą przebić się ze swoją prawdą”; to dla niej ważne, by właśnie takim osobom dać prawo głosu. Dlatego często portretuje tych, którzy znaleźli się w sytuacji ekstremalnej: osoby, które przeżyły Holocaust, polskich żołnierzy na misji w Afganistanie albo człowieka mierzącego się z chorobą Alzheimera swojej żony.
Niedawny debiut fabularny Imielskiej, „Wszystko dla mojej matki”, to opowieść o nastoletniej Olce, która zrobi wszystko, aby odnaleźć matkę – mimo że ona już dawno zniknęła z jej życia. Film otrzymał kilkanaście nagród na festiwalach na całym świecie, m.in. nagrodę „Golden Debiut” na 3Kino Fest MFF Praha 2020, Best Narrative Feature na Ojai Film Festival 2020, nagrodę za reżyserię i dla najlepszego filmu fabularnego na International Film Festival Dhaka 2020, wyróżnienie za debiut reżyserski oraz Nagrodę Publiczności na Warszawskim Festiwalu Filmowym w 2019 r. Ponadto przyznano mu również Nagrodę Młodzieżowego Jury na Tarnowskim Festiwalu Filmowym 2020, wyróżnienie na Festiwalu Lubuskie Lato Filmowe 2020, na Forum Kina Europejskiego Cinergia oraz na Bastau International Film Festival w Kazachstanie. Film „Wszystko dla mojej matki” otrzymał także pięć nominacji do nagrody „Orły” w 2021 roku.
Filmy dokumentalne Imielskiej, takie jak „Miłość i puste słowa”, „Młodość w czasach zagłady”, „Powiedz mi dlaczego”, również były wielokrotnie nagradzane i nominowane na najważniejszych festiwalach w Polsce i na świecie. Przedostatni dokument Imielskiej, „Miłość i puste słowa”, otrzymał m.in. nagrodę „Złote Grono” na 48. Lubuskim Festiwalu Filmowym oraz nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich na Międzynarodowym Festiwalu „Człowiek w Zagrożeniu” w Łodzi w 2018 roku. Ponadto w 2019 r. uzyskał nagrodę główną na Hong Kong International Film Festival, nagrodę za reżyserię filmu dokumentalnego na Great Message International Film Festival w New Delhi, nagrodę główną w kategorii „Women’s Films Winner” na International Cult Film Festival w Kalkucie oraz nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego na Festiwalu Polskich Filmów „Ekran” w Toronto.
Podczas wieczoru rozpoczynającego nasz Festiwal pokażemy najnowszy film Imielskiej z 2024 r. To dokument „Posłuchaj, co chcę Ci powiedzieć”. Jego bohaterką jest Małgosia, chorująca na pełnoobjawową, lekooporną schizofrenię. Obraz został już uhonorowany dwoma wyróżnieniami na Docs Against Gravity Film Festival. Miał też pokazy na międzynarodowych festiwalach w Niemczech oraz w Kanadzie.