Sylwetki jurorów XIX EFF „Integracja Ty i Ja”

Piotr Głowacki – ur. w 1980 r. w Toruniu. Ukończył Akademię Sztuk Teatralnych w Krakowie. Studiował prawo na UMK i uczył się w olsztyńskim Studium Aktorskim przy Teatrze im. Jaracza oraz w warszawskiej Akademii Teatralnej.Działalność aktorską rozpoczynał od występów na scenie. W latach 2006-2008 występował na deskach Teatru Rozmaitości w Warszawie. Od 2008 roku do 2010 był aktorem Starego Teatru w Krakowie.

W 2005 zadebiutował przed kamerami rolą w serialu „Rozdroże Cafe”, a już w 2006 r. otrzymał nagrodę Jantara na KSF „Młodzi i Film” za rolę Michała w filmie „Oda do radości”. W 2009 roku nadszedł przełom w karierze początkującego aktora - dołączył do obsady filmy „Dom zły” w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego - wtedy zwrócił na siebie uwagę szerszej publiczności i twórców filmowych. Zaczął otrzymywać wiele interesujących propozycji. Zagrał w filmach: „80 milionów” „Dziewczyna z szafy”, „Bitwa warszawska”, „Sala samobójców”, „Drogówka”. Za rolę doktora Mariana Zembali w filmie biograficznym „Bogowie” Głowacki został nagrodzony statuetką Orła w kategorii „Najlepsza drugoplanowa rola męska”. Bardzo szybko stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów w Polsce. Jego filmografia jest imponująca; Głowacki pojawia się w niemal każdej polskiej produkcji, także w serialach telewizyjnych. Od 2017 roku wciela się w rolę neurochirurga – doktora Artura Barta w serialu „Na dobre i na złe”. Gra również w „Drugiej szansie”, „Chyłce”, „W głębi lasu”, „Małym zgonie” i „Nieobecnych”.

Lista nagród i wyróżnień Piotra Głowackiego jest bardzo długa. Są na niej m.in. Jantar KSF „Młodzi i Film” oraz nagroda Tudora XII Festiwalu Cinema Tout Ecran w Genewie za najlepszą rolę męską w filmie „Oda do radości”, dwie nominacje do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego oraz Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego za rolę w filmie „Dziewczyna z szafy”, nagroda specjalna „Złota Kareta” za wyjątkowe osiągnięcia kulturalne przyznawana przez dziennik „Nowości”, nominacja do nagrody za najlepszą rolę męską w spektaklu teatru TV pt. „Golgota Wrocławska” na 49. Festiwalu Telewizji w Monte Carlo.

Najnowszy film z udziałem Piotra Głowackiego to komedia „Detektyw Bruno”, a pod koniec kwietnia we Wrocławiu ruszyły zdjęcia do filmu „Kajtek czarodziej” w reżyserii Magdaleny Łazarkiewicz na motywach książki Janusza Korczaka pod tym samym tytułem.

Piotr Głowacki występuje też na scenie Teatru Powszechnego w Warszawie w spektaklu pt. „Zona”. To przedstawienie dokumentalne o sytuacji w „zonie” – strefie stanu wyjątkowego na polsko-białoruskiej granicy.

Bartosz Blaschke – ur. w 1974 w Gliwicach. Ukończył Szkołę Filmową im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego oraz Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Od 1990 związany z Platformą Działań Artystycznych Hermetyczny Garaż ugrupowaniem artystycznym eksplorującym rejony sztuki audiowizualnej, plastycznej, muzycznej, filmowej i teatralnej. Autor scenariuszy do seriali telewizyjnych: „Na dobre i na złe”, „Ojciec Mateusz”, „Nad Rozlewiskiem”, „Strażacy”. Reżyser i scenarzysta filmów muzycznych, dokumentalnych i fabularnych. W świecie filmu jest postacią wszechstronną – reżyserem, scenarzystą, producentem, operatorem, a bywa też aktorem.

Jest laureatem wielu nagród na międzynarodowych festiwalach za film „Ziętek” o rzeźbiarzu Bogdanie Ziętku. W 2014 r. zdobył III Nagrodę PISF (wspólnie z Dominikiem Gąsiorowskim) za scenariusz do filmu „Felicja i Jezus”.

Jest członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

Debiutem fabularnym Bartosza Blaschke jest „Sonata” - opowieść o Grzegorzu Płonce, chłopaku, który do czternastego roku życia traktowany był jako autystyk. Dopiero wtedy postawiona została prawidłowa diagnoza: chłopak miał solidny niedosłuch. Zmiana terapii pozwoliła odkryć talent muzyczny Grzegorza. Bartosz Blaschke sam zaczął pracować charytatywnie, współpracować z osobami i instytucjami, które albo wspierają osoby z niepełnosprawnością, albo tam są osoby niepełnosprawne; dużo czasu poświęca na współpracę z osobami z niepełnosprawnością i w tym się spełnia.

„Sonatę” będzie można obejrzeć podczas inauguracji naszego Festiwalu; będziemy też gościć ekipę tego filmu. „Sonata” zdobyła m.in. Złote Lwy – nagrodę publiczności i nagrodę za najlepszy debiut aktorski w 2021 r., nagrodę publiczności i nagrodę jury młodzieżowego na KSF „Młodzi i Film” w 2022 r., nagrodę publiczności na Off Camera.

Anna Dzieduszycka – zanim została aktorką opiekowała się zwierzętami oraz dziećmi. Z biegiem czasu zaczęła się interesować światem filmu. Choć nigdy nie miała marzeń aby zaistnieć jako aktorka, to chęć do życia poprowadziła ją właśnie w tym kierunku. Nie jest profesjonalną aktorką, ma jednak na swoim koncie role w kilku projektach: „Dawid i Elfy”, „Marionetka”, „Ułaskawienie”, „Ile stopni ma ciepły głos?”. „Moim „debiutem” był spontaniczny udział w castingu do sztuki „W Przechlapanem” reż. Rafała Urbackiego (w Instytucie Teatralnym im. Raszewskiego), który zakończył się pomyślną współpracą”. Największy sukces odniosła rolą Julii w filmie „Sukienka” Tadeusza Łysiaka. „Sukienka” znalazła się na krótkiej liście do Oskara 2022 w kategorii fabularnych filmów krótkometrażowych. Ania, która ma 118 cm wzrostu nie lubi mówić o sobie, że jest „niskorosła”, życzy sobie określenia „karlica”, bo lubi nazywać rzeczy po imieniu.

Anna Dzieduszycka chciałaby, by osób charakterystycznych było więcej w filmie, teatrze i mediach „Chciałabym, żeby to było naturalne, że osoby z różnymi niepełnosprawnościami są w kinie i są wśród nas. Nieważne jak wyglądasz. Wszyscy jesteśmy magiczni, bo jesteśmy sobą” – mówi. „Sukienka” zdobyła wiele nagród na festiwalach w kraju i za granicą, także „Motyla” XVII Festiwalu „Integracja Ty i Ja” w 2020 r., a Anna była wtedy gościem naszego festiwalu.

Iwona Siekierzyńska – ur. w 1967 w Gdyni. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Gdańskim i reżyserię na PWSFTviT w Łodzi. W 1996 zrealizowała film krótkometrażowy „Pańcia”, za który została nominowana do studenckiego Oscara oraz zdobyła kilka nagród na zagranicznych festiwalach filmowych. W 2002 wyreżyserowała swój debiut fabularny pt. „Moje pieczone kurczaki”, do którego napisała też scenariusz i w tymże roku otrzymała nagrodę za reżyserię na KSF „Młodzi i Film”. „Pieczone kurczaki” zostały też docenione m.in. na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" i Chicago International Television Awards.

Z sukcesem wyreżyserowała sztukę „Kobro” w Teatrze Nowym w Łodzi. Za własny scenariusz poświęcony słynnej malarce otrzymała Główną Nagrodę HBO w konkursie „Script Pro”.

W Szkole kręciła etiudy fabularne i dokumentalne. W jednej z nich, nie bez przyczyny zatytułowanej „Nihilscy”, obserwowała z założenia typową polską rodzinę podczas przygotowań do wigilijnej kolacji. W dokumencie „Spotkanie” spróbowała odpowiedzieć na pytanie, jak spotkania z papieżem Janem Pawłem II podczas jego pielgrzymki w 1997 roku zmieniły polską młodzież, każdemu z pytanych pozwalając na opowiedzenie swojej z tym związanej historii.

Iwonie Siekierzyńskiej nie jest obcy świat osób z niepełnosprawnościami. Jest laureatką nagrody im Krzysztofa Krauze za film „Amatorzy”, który jest spełnieniem pragnienia reżyserki, "byśmy usłyszeli tych, którym tak często tego głosu się po prostu nie daje". Film opowiada o teatrze Krzyśka Biuro Rzeczy Osobistych, tworzonym przez niepełnosprawnych intelektualnie aktorów, który pewnego dnia wygrywa na festiwalu nagrodę. Obraz otrzymał nagrodę "Za czułość wobec swoich bohaterów, za pokazanie nam ich świata. Nagroda im. Krzysztofa Krauze przyznawana przez Gildię Reżyserów, to nagroda dla twórcy, który ma w sobie zdolność płynięcia pod prąd, wewnętrzną wolność i odwagę cywilną. To wszystko odnajdujemy w najnowszym filmie Iwony Siekierzyńskiej" - napisano w laudacji.

Obraz ma na swoim koncie m.in. Nagrodę Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych oraz Nagrodę Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, przyznane w 2020 r. na festiwalu w Gdyni. Teatr Biuro Rzeczy Osobistych doceniono podczas 40. festiwalu "Młodzi i Film" w Koszalinie Jantarem 2020 za odkrycie aktorskie.